मेरी छोरीको पनि त्यसैगरी हातमा चुरा होला, गलामा पोते, निधारमाथी सिन्दुर । कस्तो संँस्कृति हो नेपाली समाजको ? के यि सबै कृषाले गर्न सक्ली ? आँखाभरी आँसु भरिएर आयो । दुध अघि नै उम्लिएर आधा भन्दा बढि पोखिसकेछ । जति थियो त्यसैमा चियारंग हाले र झ्याल बाहिर हेर्दै सुरुप—सुरुप पारे । हिउँ पर्न रोकिएको थियो तर सेताम्मे थियो बाहिर ।
कहिले बुझ्लान यिनीहरुले
सत्ता चलाउनु आवाज दबाउनु होइन!
सत्ता चलाउनु जनतालाई ढाट्नु होइन!
सत्ता चलाउनु रास्ट्र लुट्नु होइन !
सत्ता चलाउनु अहमता देखाउनु होइन!
सत्ता चलाउनु फेरी अहिंसा तिर धकेल्नु होइन !
सत्ता चलाउनु कानुन मात्र बनाउनु होइन !
सत्ता चलाउनु बिचार र अभिव्यक्ति संग डराउनु होइन !
विवाहको उत्सव मनाउँदा श्रीमतीलाई थोरै राहात मिल्छ भने किन त्यो नगर्ने भनेर एउटा श्रीमान्ले गर्न पाउँदैन र ? के उसले श्रीमतीलाई खुसी दिन खोजेर अपराध ग¥यो ? ।
म हुर्केका बाटाहरुका सम्झनाले मेरो हृदय भर्छ
जसरि रगतले धमनीहरु भर्छ।
तिमी किन गर्दैनौ यो देशको माया, नेता ज्यु?
म अलमलमा छु मेरो देश घाईते क्यानभास हो
वा घाईते क्यानभास मेरो देश हो !
हाम्रै समाजमा पनि झमक घिमिरेका जीवन कथा पढ्ने हो भने हामिलाई थाहा हुन्छ समाजले उनको सारीरिक अपाङ्गतालाई कसरि हेर्छ र स्वयं झमक घिमिरेले कसरि हेर्छिन। उनको किताब “जीवन काँडा कि फुल” मा कतै उनि लेख्छिन “मैले आफ्नो सरिरलाइ ऐना मा हेरे, मेरा आफ्नै स्तन नियाले र आफैलाई धेरै सुन्दर पाएँ” यस्तै, यस्तै । एउटि अपाङ्गता भएकी महिलालाई नेपाली समाजले हेर्ने दृष्टिकोण भन्दा फरक उनको त्यो विचार र भावना बेग्लै र व्यक्तिगत यौनिकता र पहिचान संग जोडिएको छ।
