तपाईका निजी सपना जति सबै सुहा,
र सुरु हुन्छ अमेरिकी सपना
जहाँ तपाई राख्न थाल्नुहुन्छ भावना बन्दकी
र गर्नुहुन्छ लाहाछाप अनिश्चित भबिष्यको तमसुकमा
जहाँ तपाइलाईनै थाहा हुन्न खुशी हुनहुन्छकि हुनहुन्न
र बस्नुहुन्छ बेरेर भ्रमको कात्रो पल्टाउदै नेपालको पात्रो
जसले पल्टाउछ चाड, पर्ब र बिगत,
रबि गलत नै हो भनेर हेर्न खोज्छु मरिगए भेट्टाउदिन । उसका हरेक कार्यक्रमको याद आउँछ, हरेक ठाउमा उसले बोलेका बिचारहरुको याद आउँछ, उसले गुनगुनाउने गित र संगीतमा समेत राष्ट्रभक्तिको झंकार आउँछ, को बन्छ करोडपतिमा उसले गाएको “स्वर्गादपि गरियसी” को सम्झना आउँछ ।
आस्था नै मानिसमा छुटेपछि
अहंकारले उसलाई लुटेपछि
मुर्ति फुटेपछि
गजुर टुटेपछि
बाँकी के नै रहयो र
ति चरा र मृग मेरो दृश्यमा कसरि आउँथे होलान । त्यो तलाउमा तरंग कसरि उठ्थ्यो होला ! यो मेरो मुटुको रगत कसरि सफा हुन्थ्यो होला ! मेरो, यो सृष्टिको स्वासप्रस्वाश कसरि सम्भब हुन्थ्यो होला ?
मासिक कमाई नेपाली ३००००/- हुनेले ७५०००/- को आइफोन बोक्छ, ईन्टरनेटमा पहुँच राख्छ, सामाजिक संजालमा तस्बिर हाल्छ, तरुनी अधबैंसेसंग च्याटिङ्, भिडियो कल गर्छ तर देशको समाचार हेर्दैन, बिदेशको समाचार पढदैन। प्रसंग चल्दा गफ गर्न पछि हटदैन। देश बिग्रेको थाहा छ तर बनाउनु पर्छ भन्दैन। मैले किन गर्ने, मैले गरेर के नै पो हुन्छ र भन्ने सोचले ग्रस्त भएर अरुले गरे भैहाल्छ नि भन्ने मानसिकताबाट गुज्रिएको आजको युवापुस्तामा नैतिकता, अनुशासन, जिम्मेवारी र उत्तरदायित्वको कमि देखिन्छ। खाडीमा गाडी चढेर काममा गएजस्तो मात्र हुन्न जिन्दगी खाली खुट्टा पैदल हिडनु पनि जिन्दगीको एक हिस्सा हो भन्ने सत्यलाई बुझेर अगाडिको यात्रा तय गर्ने हो भने जिन्दगीमा केही सजिलो हुनसक्छ।
मेरी छोरीको पनि त्यसैगरी हातमा चुरा होला, गलामा पोते, निधारमाथी सिन्दुर । कस्तो संँस्कृति हो नेपाली समाजको ? के यि सबै कृषाले गर्न सक्ली ? आँखाभरी आँसु भरिएर आयो । दुध अघि नै उम्लिएर आधा भन्दा बढि पोखिसकेछ । जति थियो त्यसैमा चियारंग हाले र झ्याल बाहिर हेर्दै सुरुप—सुरुप पारे । हिउँ पर्न रोकिएको थियो तर सेताम्मे थियो बाहिर ।
